«استیون
فرای»، بازیگر انگلیسی، گفته ای زیبا درباره ی نحوه ی برخورد با بیماران
افسرده دارد؛ «اگر کسی را می شناسید که افسرده است؛ لطفاً راه حل تان این
نباشد که از او دلیلش را بپرسید. افسردگی پاسخی ساده به موقعیت بد نیست.
فقط هست، مانند آب و هوای بد. تلاش کنید که تیرگی، بی حالی، ناامیدی و
تنهایی را که در آن فرو می روند، درک نمایید. در سوی دیگر، وقتی از این
مسیر خارج می شوند منتظرشان باشید. دوست بودن با کسی که دچار افسردگی است،
کاری دشوار است، اما یکی از مهربانانه ترین، نجیبانه ترین و بهترین کارهایی
است که می توانید انجام دهید.»
یادم هست یک بار کسی از من پرسید
اگر بخواهم به کسی در موقعیت خودکشی توصیه ای داشته باشم، چه خواهد بود؟
گفتم درست است که حتماً موقعیتی سخت منجر به انتخاب دشوار او شده، اما به
شجاعت بیشتری که زنده ماندن و حل کردن ماجرا می طلبد، فکر کرده است؟ تنوع
دلایل دخیل در این انتخاب، نهی این عمل توسط ادیان و مذاهب مختلف، موقعیت
حق انتخاب «مرگ خودخواسته» مانند تجربه «رامون سامپدرو» که بر اساس آن
شاهکار «دریای درون» ساخته شده، باعث می شود که بحث هایی بسیار بر سر این
موضوع وجود داشته باشد.
اخیراً دنیای هنر هفتم، بازیگر دوست داشتنی
سینما «رابین ویلیامز»، را به دلیل خودکشی از دست داده است. همسر او به
تازگی اعلام کرده که علاوه بر افسردگی حاد، ویلیامز در مراحل اولیه ی ابتلا
به پارکینسون بود که این مورد اخیر، تنها پس از خودکشی او رسانه ای شد.
هنرمندان زیادی در طول تاریخ هنر دست به خودکشی زده اند. پرسش این جاست که
آیا میان افسردگی و نبوغ و تمایل به خودکشی می توان ارتباطی معنی دار
برقرار کرد؟ در این پست، با دیدی علمی این موضوع پرداخته می شود که ارتکاب
به خودکشی با چه احساسی همراه است.
